Kabuğumuzu sert görüp bizi kırılmaz sandılar…
oysa göremediler içimizin nekadar yumuşak olduğunu.
mafrak
*kuaybeye ithafen
Just another Vivaldi.net Userblogs Sites site
Just another Vivaldi.net Userblogs Sites site
Kabuğumuzu sert görüp bizi kırılmaz sandılar…
oysa göremediler içimizin nekadar yumuşak olduğunu.
mafrak
*kuaybeye ithafen
Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,Cesaretsizliğimizin anlaşılması,Korkularımızın paylaşılması…Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.Kabuklarımızın altındaKendimizi saklamakta ne kadar da ustayız.Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden.İstiridyeler, deniz minareleri, midyeler.Kirpiler ve kaplumbağalar gibi.Sahi koruyor mu bu çatlamamış sert kabuk?Kimse incitemiyor mu, duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?Yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize.?Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor gerçek kimliğimizi,Duyularımızı bastırıyor, elele tutuşmamızı engelliyor mu?Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak.Ne çıkar ateş böceği sansalar beni…Rabindranath Tagore
ne çıkar değil mi chamdalı :rolleyes:
yazınızı okuyunca bu şiir aklıma gelditamamı bu değil, devamını da okuyunuzOriginally posted by MafraK:ne çıkar değil mi chamdalıevet; ne çıkar?-ne çıkarsa çıksın değerli MafraK
alıştık bu kabuğu taşımaya … bir müddet snra kabukla bütünleştk kaldık öyle ,değişmez gerçeklere dönüştü acıalrımzı çünkü yüzümüz acıların haritası oldu sözlerimiz ağrılı … boşverin … unutun gitsin kuaybeyi 🙂
kuaybe cıx olmaz unutmam boşvermem çünki boşvermek tehlikelidir ve ben korkağın tekiyim 😉 eyvallah sevgili chamdalı size katılıyorum bende :up: